វាសនាអ្នកក្រ
ប្រទេសកម្ពុជា ជាប្រទេសមួយដែលស្ថិតនៅភាគខាងត្បូងឈាងខាងកើតនៃភូមិភាគអាស៊ីដែល មានប្រជាជនរស់នៅចំនួន១៤លាននាក់ ។ ប្រជាជនកម្ពុជាភាគច្រើនគឺប្រកបរបរជាកសិករ តែស្របជា មួយគ្នានេះដែរក៏មាន ប្រជាជនមួយផ្នែកតូច ដែលជាជនក្រីក្រទុរគ៌តដែលគ្មានទីលំនៅគ្មានដីធ្លីគ្មាន ការងារធ្វើគ្មានប្រាក់គឺអាចនិយាយ បានថាគ្មានអ្វីទាំងអស់សំរាប់ជីវិតរស់នៅរបស់ពួកគាត់។ ដូចយ៉ាងក្នុងខេត្តព្រះសីហនុក្រុងព្រះសីហនុ គឺជាទីក្រុងទេសចរណ៍ក៏ មានគ្រួសារនិងប្រជាជនទុរគ៌តដែល រស់នៅលើគំនរសំរាមផងដែរ។ ភូមិបិតត្រាងសង្កាត់រាមខ័ណ្ឌព្រៃនប់ដែលជា កន្លែងចាក់សំរាមចោល របស់ក្រុមហ៊ុនស៊ីនទ្រី ។ នៅជុំវិញទីនោះមាន ប្រជាជនមួយក្រុមដែលរស់នៅ ដោយការរុករបស់របរ នៅក្នុង គំនរសំរាមសំរាប់លក់ទៅអោយឈ្មួញ ដូចជា សំបកដប ក្រដាស់ ផ្លាស្ទិក ជាដើម។ អ្នកមីងវ៉ុលសាវឿនដែលជាប្រធានក្រុមរបស់ ប្រជាជនដែលរស់នៅទីនោះ បានអោយដឹងថា «ពួកគាត់រស់នៅទីនេះមានចំនួន១៨គ្រួសារ បើសរុបទៅគឺ ៩៦នាក់តែបានស្លាប់អស់ចំនួន៦នាក់ ដោយសារជំងឺឥឡូវនេះ នៅសល់តែ៩០នាក់ទេហើយចំពោះ ចំនួន១៨គ្រួសារនេះគាត់ មានការបែងចែកជា ៣ក្រុមដែលក្នុងមួយក្រុមមានចំនួន៦គ្រួសារ» ។ ការដែលគាត់រៀបចំជាក្រុមបែបនេះ គឺដើម្បីផ្តល់ភាពងាយស្រួលដល់ពួកគាត់ក្នុង ការចេញទៅកាយសំរាម ។ ចំពោះការចេញទៅកាយ សំរាមនេះផងដែរគាត់ក៏មានរៀបចំនូវកាលវិភាគសំរាប់ចេញទៅ កាយសំរាមដោយកំនត់ថា ក្នុងមួយ ថ្ងៃមួយ គ្រួសារអាចចេញទៅកាយសំរាមបានតែពីរនាក់ប៉ុណ្ណោះ។ អ្នកមីងបន្ថែមទៀតថា «ពួកគាត់ រស់នៅទីនេះតាំងពីឆ្នាំ២០០២មកម្លេះគឺរស់នៅដោយការពឹងផ្អែកទៅ លើសំរាមបើគ្មានសំរាមទេ គឺពួកគាត់មិនដឹងថាត្រូវធ្វើអ្វីនោះទេព្រោះថាពួក យើងជាមនុស្សចាស់គ្មានកំលាំងដូចក្មេងហេតុនេះហើយ មានតែការទ្រាំរស់នៅជាមួយភាពស្អុយភាពលំបាកស៊ីអត់ស៊ីឃ្លាន បានព្រឹកខ្វះល្ងាចតែប៉ុណ្ណោះ លោកពូ សាន សុខ ដែលជានាក់កាយសំរាមនៅទីនោះបានមានប្រសាសន៍ថា «ពួកគាត់រស់ នៅទីនេះប្រៀបបីដូចជាសត្វអញ្ចឹងគឺរស់ នៅដោយការដើរកាយនេះកាយ នោះនៅក្នុងសំរាមដូចជាសត្វគោរក ស្មៅស៊ីអញ្ចឹងពេលខ្លះគាត់ឃើញ បន្លែរឺក៏ផ្លែឈើគាត់ក៏បានរើសមក បរិភោគទៀតផងដែលនេះគឺជា ទុក្ខលំបាកធំមួយ របស់ ពួកគាត់ »។គាត់បានបន្ថែមទៀតថា« ពួកគាត់អាចរកប្រាក់ក្នុងមួយថ្ងៃ ត្រឹមតែ៥០០០៛ទៅ៦០០០៛ប៉ុណ្ណោះហើយ ចំពោះរដូវវស្សាវិញគឺពួកគាត់មានការពិបាក ណាស់ក្នុងការ រុករក សំរាមពីព្រោះតែមានភ្លៀងធ្លាក់ច្រើនដែលជាហេតុ ធ្វើអោយសំរាមរលួយ អស់ដូចជាក្រដាស់ និងវត្ថុជាច្រើនទៀតដែលត្រូវទឹកខូច» ។ តាមសំដីរបស់លោកដេតដែលជាបុគ្គលិក របស់អង្គការភាពញញឹមនៃកុមារបានមានប្រសាសន៍ ថាអង្គការរបស់គាត់បានធ្វើការនៅកន្លែងចាក់ សំរាមនោះ តាំងពីឆ្នាំ២០០៥មកម្លេះក្នុងគោលបំនង ដើម្បីជួយដល់ក្រុមគ្រួសារប្រជាជននៅទីនោះ អោយមានភាពងាយស្រួលខ្លះដូចជាការផ្គត់ផ្គង់ម្ហូប អារហាររបស់របរប្រើប្រាស់និងជួយដល់កុមារដើម្បី អោយបានរៀនសូត្រដូចកូនគេដទៃនេះហើយគឺជាគោលដៅដ៏ធំរបស់អង្គការភាពញញឹមនៃកុមារនេះ ។ កាលពីមុនក្រុមគាត់បានជីកអណ្តូង មួយសំរាប់ប្រជាជននៅទីនោះបានប្រើប្រាស់តែប្រមាណ ជាពាក់កណ្តាល ឆ្នាំ២០០៩ឡានចាក់សំរាម របស់ក្រុមហ៊ុនស៊ីនទ្រីបានចាក់សំរាមលុបអណ្តូងដែលជាហេតុធ្វើអោយអណ្តូងខូចពួកប្រជាជននៅ ទីនោះមិនអាចប្រើប្រាស់ទៀតបាន ហេតុនេះហើយពួកគាត់ត្រូវចំណាយ ទៅដងទឹកនៅក្រោយភ្នំដែល មានចំងាយឆ្ងាយពីកន្លែងគាត់រស់នៅប្រហែល៦គីឡូម៉ែត ។ គាត់ក៏បានបន្ថែមទៀតថាក្រៅពីអង្គការ គាត់នៅមានអង្គការមួយចំនួនទៀតដូចជាអង្គការម្លប់តាប៉ាង និង អង្គការសារិកាជាដើមដែលសុទ្ធតែ ធ្វើការក្នុងគោលដៅដូចៗគ្នាគឺជួយប្រជាជនក្រីក្រ ។ ប្រជាជនដែល រស់នៅទីនោះពិតជាមានការលំបាកណាស់ ពួកគាត់គ្មានម្ហូបអាហារញ៉ាំគ្រប់គ្រាន់គ្មានថវិការសំរាប់ ចាយវាយនិងផ្គត់ផ្គង់គ្រួសារគ្មាន ប្រភពទឹកសំរាប់ប្រើប្រាស់ ។ ពួកគាត់ញ៉ាំបាយលាយនឹងស្ករ ឡូកឡំជាមួយរុយរោមឡើងខ្មៅ កត្តានេះហើយដែលជាហេតុបណ្តាលអោយ ពួកគាត់មានជំងឺឈឺថ្កាត់ ច្រើនមានសុខភាពទ្រុឌទ្រោមមិន រឹងមាំ ដូចមនុស្សធម្មតា ។ អ្នកមីងដែលជាអ្នកដឹកនាំបានអំពាវ នាវដល់សប្បុរសជនសូមអោយជួយ ដល់ពួក គាត់ផងព្រោះជីវិតពួកគាត់សព្វថ្ងៃនេះពិតជាលំបាកវេទនាណាស់ស៊ួទ្រាំរស់នៅក្នុងភាពស្អុយរលួយ នៃគំនររាមស៊ីអត់ស៊ីឃ្លានលំបាកទាំងយប់ទាំងថ្ងៃ ។ សូមអោយសប្បុរសជនជួយផ្តល់ការផ្គត់ផ្គង់ជា របស់ប្រើប្រាស់រឺក៏ការផ្តល់ជាកា រងារអោយពួកគាត់បាន ធ្វើផងព្រោះពួក គាត់ពិតជាចង់ចាកចេញ ពីជីវិតជាអ្នកកាយសំរាមនេះណាស់៕
ខ្ញុំអត់មានមតិអីទេ ព្រោះឃើញថាការបង្កើតនេះ
ReplyDeleteមានភាពល្អប្រសើរ។